Θα ’μαι ο μαύρος ουρανός της σκέψης σου,
το απύθμενο σκοτάδι στις περιπλανήσεις του μυαλού σου,
η ονειρική κατάσταση της αγάπης σου,
το απόλυτα ποθητό της διψασμένης σου ψυχής·
θα ’μαι αυτός που θα καταπατήσει τα άδυτα,
θα διανοίξει νέους ορίζοντες,
θα σ’ οδηγήσει πίσω απ’ την αθωότητά σου,
μέσα από δρόμους όχι απαραίτητα χαραγμένους,
η αδυναμία θα ’μαι της ψυχής και του σώματός σου,
η από πριν συγχωρεμένη αμαρτία,
το δυσαναπλήρωτο κενό που θα αφήνει η απουσία μου,
θα ’μαι το κόκκινο θανατικό που γλιστρά στη νεύρινη κοίτη,
κάτω από τη σάρκα, πάνω από την καρδιά.
Θα ’μαι το μαύρο και το λευκό,
ο θάνατος κι ο κρίνος,
ο φόβος κι η αγάπη,
εγώ και συ.
Εξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή