Ήταν εχτές
που μου ’πες
«δεν είμαι γω η θάλασσα»–
κι ας είχα σκίσει μια άγκυρα
στο μπράτσο μου για σένα
κι ας είχα δει χίλιες φορές
μέσα σου να παίρνει
χρώμα ο ουρανός.
«Μα κι αν ήμουν
θα ήθελα να σβήσω
τη δίψα του κόσμου
να κόψω
λίγο λίγο
το μεταξένιο μου κορμί
και να βυθίζω
μέσα μου τα εφτά
αστέρια για πάντα.
Δεν είμαι γω η θάλασσα–
τόλμη θέλει
απάτητα νερά
σαν κάστρα,
μα από μένα
πήραν το αλάτι
και το νερό το λούστηκαν
σμίγοντας με το βράχο
κι είναι τρεις μήνες τώρα
που αναζητώ κι εγώ
μια αρχή ή το τέλος
στο υδάτινο παραλήρημά μου
κι όλο μου φεύγει
όλο μου χάνεται
λες κι ό,τι ονειρεύτηκα
καΐκι
και μ’ άνοιξε στα δυο
δίχτυ και πέρασα μέσα του
κομμένη δεκατέσσερα κομμάτια
που το ένα το’ χασα
στη δύνη
κι είμαι τώρα
εδώ μπροστά σου
γυμνή και ατελής
και δεν καυχιέμαι πως υπάρχω ακόμα
μόνο ανοίγω διάπλατα
το αδειανό ντουλάπι της τύχης μου
να κλείσω μέσα
το ηλιακό προσκύνημα
που κάθε νύχτα το θυμάμαι
μα το ξεχνώ
κάθε πρωί.
Δεν είμαι η θάλασσα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου